Grunnloven blei vedtatt

I loven blei det bestemt at statsmakta skulle fordelast mellom kongen/kongens råd (regjeringa), nasjonalforsamlinga (Stortinget) og domstolane. Kongen fekk litt mindre makt enn danskekongen hadde hatt. I starten møtte Stortinget berre ei kort tid kvart tredje år, dermed fekk kongen framleis mykje makt i landet. Han hadde rett til å nekte å godkjenne lovar, men viss Stortinget vedtok lovane tre gonger, måtte han godkjenne dei  (utsettande veto). Dommarane skulle utnemnast av kongen.

Om lag cirka 40-45 % av norske menn over 25 år fekk stemmerett. Det var embetsmenn, sjølveigande bønder, dei som hadde vore leiglendingar (bønder som leigde jord) minst fem år, byborgarar, og byfolk som hadde eigedom over ein viss verdi.  Ingen kvinner fekk stemmerett. I tillegg måtte ein sjølv sørge for å bli innskrive i valmanntalet.

Den evangelisk-lutherske varianten av kristendommen skulle som før vere offisiell religion i landet. Foreldra hadde plikt til å oppdra ungane i denne læra og til å døype ungane. Møtte ein ikkje til konfirmasjon innan fylte 19 år, kunne ein bli straffa. Ein måtte vere konfirmert for å kunne gifte seg, eige jord, vere fadder eller vitne i retten.  Konfirmasjon var pålagt fram til 1912, dåpsplikta var i praksis oppheva etter 1904.

Jødar fekk framleis ikkje tilgjenge til riket. (Denne paragrafen blei oppheva i 1851.) Diktaren Henrik Wergeland var blant dei som hadde arbeidd for å få dette til. Munkeordenar og den katolske jesuittordenen var forbode, dei blei tillatne i 1897 og i 1956. Kongen var overhovud i kyrkja, han bestemte for eksempel kven som skulle vere bispar, og han kunne sparke dei.